چکیده :تب خونریزی دهنده کریمه کنگو که اولین بار در سال 1944 در کریمه و سپس در سال 1956در کنگو شرح داده شد در اثر ویروسی از جنس نایرو ویروس از خانواده بونیاویریده‌آ ایجاد می گردد. این ویروس غالبا به وسیله گزش کنه هیالوما به انسان منتقل می شود و مخزن اصلی ویروس در طبیعت کنه های هیالومائی هستند که بر روی بدن احشام زندگی می کنند. ویروس از طریق تماس مستقیم با خون و ترشحات بدن بیمار و لاشه حیوانات آلوده سبب ایجاد همه گیریهای متعدد شده است. این بیماری در اکثر مناطق صحرایی افریقا، اروپای شرقی، خاور میانه ( خصو صا ایران و عراق ) ، پاکستان و هندوستان مشاهده می شود. این بیماری اخیرا در ایران شایع و طی سالهای 78 تا ابتدای 81 حداقل 222 مورد مشکوک گزارش شده است، اما از این تعداد 81 مورد با مثبت شدن تست IgM به روش الیزا به اثبات رسیده است که از این تعداد 15 نفر فوت نموده اند. همچنین در بررسی سرولوژیک انجام شده تخمین زده می شود که حدود یک سوم دام های ایران به ویروس آلوده شده اند. بیماری پس از طی دوره کمون کوتاه مدت به صورت تب، لرز، میالژی و علایم گوارشی ظاهر می شود و پس از گذشت حدود 5 روز از شروع ناگهان وارد فاز خونریزی شده و خونریزی های شدید و علایم DIC و شوک، ایجاد و بیمار با همین تابلو فوت می نماید و در صورت بهبودی وارد فاز نقاهت طولانی مدت ( حدود ...) می شوند .
تشخیص بیماری بر اساس علائم بیماری و سرولوژی و کشت ویروس و PCR خون، یافتن ویروس عامل بیماری، میسر است و جهت درمان آن علاوه بر اقدامات حمایتی جهت اصلاح شوک و DIC می توان از داروی اختصاصی ریباویرین به مدت 10 روز استفاده کرد. برای پیشگیری از ابتلا به بیماری، علاوه بر رعایت اقدامات حفاظتی در برابر گزش کنه و سمپاشی اصطبل‌ها، ایزولاسیون بیماران بستری و رعایت احتیاطات همه جانبه توصیه می گردد.
)